Wielki Post – czas nawrócenia i pokuty

    Pamiętamy jeszcze świąteczny klimat Bożego Narodzenia, zapach choinki przybranej pięknymi ozdobami, smak czerwonego barszczu czy unoszący się zapach  pierników. Jednak szybko minął czas radości i wzruszeń,  czas rodzinnej atmosfery    i karnawałowych szaleństw. I tu nagle stajemy u progu Wielkiego Postu. Przyszedł czas duchowego wyciszenia i spokoju, którego brakuje nam w codziennym zgiełku. Przyszedł czas na przełamywanie samego siebie, na wyciszenie własnego ja, by zatopić się w głąb siebie i zastanowić się nad sensem życia i  pozwolić sobie na głębszą refleksję i analizę tego, co dla nas jest ważne. Przyszedł czas, aby trochę się zatrzymać i zajrzeć do swego wnętrza.  

 W tym czasie powinniśmy zadać sobie pytanie  „Do czego zmierzamy i czy droga, jaką podążamy, jest właściwa?”. Pewnie nic się nie stanie, jeżeli sobie pozwolimy na chwilę wytchnienia, aby pomyśleć i zatroszczyć się o dobre relacje z samym sobą, z Bogiem, z naszymi bliskimi, czy innymi ludźmi. Przyszła chwila dla naszego duchowego pobudzenia i czas dobrych postanowień. Na pewno u każdego z nas jest coś, co wymaga zmiany albo poprawy. Musimy bardziej otworzyć nasze serca na dobro, miłość, na drugiego człowieka czy też nasze otoczenie. Postarajmy się przeżyć ten czas bardziej duchowo, bo Chrystus kieruje do nas niezmienne wyzwanie ”Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” Jednak jak to zrobić? Jak zwykle z pomocą przychodzi nam Kościół, który przypomina nam czym jest modlitwa, pokuta, post i jałmużna. Pomaga nam w tym czasie zastanowić się nad tym, kim jesteśmy i jak wygląda nasza relacja z Bogiem, pomaga przemienić nasze życie i uczynić je bardziej ubogaconym. Warto zaznaczyć, że nie tylko liturgia, nabożeństwa wielkopostne, ale i wystrój kościoła ma wpływ na   nasze myślenie, pobudza do refleksji, a także pomaga  w uczeniu się życia miłością. Jest też źródłem wszelkiego dobra i inspiracją do budowania własnej i właściwej relacji z Bogiem. Warto rozejrzeć się po kościele i jego otoczeniu i wsłuchać się w to, jak zmienia się liturgia, jak kościół staje się bardziej cichy i ukierunkowany na przeżywanie Męki Pańskiej. Przez większość roku przyzwyczajeni jesteśmy do pięknego wystroju kościoła, pełnego kwiatów i stroików, dziś widzimy bardziej surowy charakter pustego kościoła. Ma nam to przypomnieć o czasie pokuty i umartwienia, które mają nas pobudzić do nawrócenia się. Podobnie ogród przy kościele stał się symboliczną „pustynią”, czymś pełnym w swym wyrazie i cechach charakterystycznych. Ta symboliczna „pustynia” pokazuje nam jak trudne, pełne oschłości jest nasze człowieczeństwo, nasza duchowość, w której jest coraz więcej piasku, więcej wydm czy suchych korzeni lub gałęzi. Ale ta pustynia jest dla nas miejscem próby i wielkim wyzwaniem. Ukazuje prawdę o nas, o naszej grzeszności, niemocy czy zatwardziałości. Ta surowość pustyni obnaża naszą słabość, bezsilność i przerażającą prawdę  o naszej małości. Dopiero na pustyni uświadamiamy sobie, że kiedy nam się wszystko układa , jest nam dobrze i dajemy sobie radę to Bóg przestaje  nam być potrzebny, ale gdy sytuacja staje się trudna zaczynamy szukać miłosierdzia Bożego, zaczynamy szukać jakiejś „oazy”. Wtedy dopiero uświadamiamy sobie, że nie możemy być takimi nieruchomymi, bezdusznymi czy niemymi postaciami. Poddani surowemu życiu często tracimy pewność siebie, jesteśmy zmuszeni do wyzbycia się własnego ego i dopiero wtedy całkowicie zawierzamy się Bogu. Każdy kto znajdzie się na naszej „pustyni” dostrzeże głębokie znaczenie i sens przedstawionej scenerii. Każdy będzie miał swoje przemyślenia i wyciągnie dla siebie właściwą naukę. Jednak ciągle musimy pamiętać o korzeniach, ponieważ one są symbolem przeszłości, przyszłości, przywiązaniem do tradycji oraz są fundamentem istnienia. Dzięki dobrym korzeniom stajemy się silniejsi i podążymy do celu właściwą drogą – Bożą drogą.    Wykonanie tak wymownej dekoracji w kościele, jak i na zewnątrz wymagało wielkiego wysiłku i zaangażowania wielu osób. Pragniemy serdecznie podziękować wszystkim za ich trud i poświęcenie. Szczególnie dziękujemy księdzu Proboszczowi ks. Zbigniewowi  Porębskiemu za wielkie serce i wkład w to, abyśmy w tak pięknej scenerii mogli budować i kształtować swoje relacje z Bogiem i innymi ludźmi. Jak widać ks. Proboszcz dzięki swojej pomysłowości i kreatywności coraz wyżej podnosi poprzeczkę i daje świadectwo wielkiej wiary.

Foto: ks.Zbigniew Porębski

Foto: R.W.