Rekolekcje wielkopostne zawsze były i pozostaną dla mnie niezwykłym czasem refleksji nad własnym życiem. Spojrzeniem na to, co było dobre i podziękowaniem za wszelkie dobro, którego staliśmy się udziałem. Ale też okazją, by poprosić Jezusa o potrzebną przemianę, uleczenie moich wszystkich słabości, niedociągnięć i o siły potrzebne do tego.

Dzisiaj żyje się bardzo szybko, wiele zostawiamy na ostatnią chwilę, w wielu sytuacjach usprawiedliwiamy się, mówiąc: przecież to nie jest złe… inni żyją jeszcze gorzej. To jakże proste zdanie pomaga nam, by móc spokojnie dalej podążać w zwariowanym tempie świata. Ale czy nie jest to dokładnie przyjmowanie takiej postawy jak w przypowieści ewangelicznej, gdzie to dostrzegamy drzazgę w oku naszego brata, który żyje w naszym otoczeniu, a belki w swoim nie widzimy? Aby móc usunąć belkę z naszego oka, musimy się zatrzymać, stanąć, popatrzeć w oblicze Chrystusa, który potrafi uleczyć każde zranione serce. Czas Wielkiego Postu i odbywających się w nim rekolekcji jest zawsze czasem niezwykłej zadumy, refleksji i pogłębieniem naszej więzi z Bogiem.

Dziękujemy ks. diakonowi Mateuszowi Buczek SDB za głoszone słowo podczas rekolekcji.

Foto:R.W.